Ένα ανοιξιάτικο πρωί, στο δάσος με τις αγριοκαστανιές και τις πυκνές φτέρες, εκεί που ο ήλιος περνάει το φως του σαν χρυσή κλωστή σε σκούρο βελούδο, ακούστηκε η διαπεραστική φωνή της αλεπούς, που με μεγάλο ενθουσιασμό καλούσε σε συγκέντρωση όλους τους συγγενείς της. - Γιορτή, μια γιορτή μάς χρειάζεται! Να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε, να δείξουμε πόσο χαιρόμαστε που ζούμε τον ερχομό του καλοκαιριού μέσα σ’ αυτό το υπέροχο δάσος.