Ο εφιάλτης έχει τελειώσει. Όταν ανοίγω τα μάτια, δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο σκοτάδι. Βρίσκομαι σ’ ένα κρεβάτι, αυτό το καταλαβαίνω, και δεν είναι το δικό μου. Το στρώμα είναι τεράστιο, κατά κάποιο τρόπο αγκαλιάζει τέλεια το σώμα μου και, για μια στιγμή, αναρωτιέμαι αν οι φίλοι μου με πήγαν σε ένα από τα μεγαλύτερα κρεβάτια του ρετιρέ του Εννιά. Τεντώνω τα πόδια και τα χέρια μου όσο πάνε, και δεν μπορώ να βρω τις άκρες. Το ριγμένο πάνω μου σεντόνι, είναι κυρίως γυαλιστερό παρά απαλό, σχεδόν σαν ένα κομμάτι πλαστικό, και ακτινοβολεί θερμότητα. Όχι μόνο θερμότητα, συνειδητοποιώ, αλλά και μια σταθερή δόνηση που καταπραΰνει τους πονεμένους μυς μου. Πόσο καιρό κοιμάμαι και πού στο καλό είμαι;