Φαίνεται να γνωρίζει καλά η Πηνελόπη Δέλτα πώς να κεντρίσει, μέσω της δράσης και της πλοκής, την περιέργεια του μικρού αναγνώστη, να τον κερδίσει συγκινησιακά και να διεγείρει τη φαντασία του. Υποδειγματική, ομηρική θα έλεγα, η διάθεση με την οποία ανυψώνει, χωρίς διάκριση ανάμεσα σε Έλληνες και Βουλγάρους, την αγάπη για την πατρίδα, την αυτοθυσία, τη γενναιότητα, την τόλμη, την πίστη στον Χριστό αλλά και την πίστη στον άνθρωπο. Συμπυκνώνει αβίαστα τον χρόνο στη ροή της αφήγησης και κλιμακώνει πειστικά την ένταση, καθώς οι νεαροί ήρωές της, τα τρία κατατρεγμένα Ελληνόπουλα, μέσα από τη δοκιμασία τους στη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, παρεξηγήσεις και περιπετειώδεις αναγνωρίσεις, σφυρηλατούν τον χαρακτήρα τους, ενηλικιώνονται πνευματικά, διαφοροποιούνται και ωριμάζουν, με την ανιδιοτελή πάντα αφοσίωσή τους προς την πατρίδα κυρίαρχη στον πυρήνα της προσωπικότητάς τους.